Toegegeven, ik heb niet veel met Formule 1. Maar er zijn momenten dat ik er wel door geënthousiasmeerd wordt. Bijvoorbeeld tijdens het zien van de film ‘Rush’ of tijdens het zien van de race waarin Max Verstappen voor het eerst kampioen werd. Zelfs het bordspel HEAT: Pedal to the Metal wist mij weer enthousiast te maken.
In dit blog deel ik mijn HEAT bordspel review en vertel ik je of dit spel iets voor jou is.
Voordat je begint met lezen: Asmodee gaf mij het bordspel HEAT: Pedal to the Metal zodat ik er een interessant blogartikel over kon schrijven. Dit artikel is dus gesponsord. Maar ik heb mijn redactionele vrijheid behouden en volledig zelf bepaald wat ik in dit artikel heb gezegd.
In dit blog vind je algemene informatie én mijn recensie van het bordspel HEAT. Via onderstaande links vind je m’n andere blogs over dit spel.
Algemene Informatie
- Naam: HEAT: Pedal to the Metal
- EAN: 0824968091517
- Soort spel: Bordspel (racespel)
- Aantal Spelers: 1-6 Personen
- Speelduur: 30-60 Minuten
- Vanaf Leeftijd: 10 Jaar
- Uitgever: Days of Wonder
- Spelauteurs: Asger Harding Granerud & Daniel Skjold Pedersen
- Illustrator: Vincent Dutrait
- Te koop bij: bol.com – Spellenrijk.nl – Spellenwinkel.nl – Spelhuis.be
HEAT Bordspel: Review
Om mijn mening zo goed mogelijk te geven, deel ik deze HEAT bordspel recensie op in de volgende onderdelen:
- Thema & Vormgeving
- Spelregels & Toegankelijkheid
- Strategie of Geluk?
- Spelmechanisme
- Interactie
- Herspeelbaarheid
Thema & Vormgeving
Met HEAT: Pedal to the Metal reizen we terug naar de jaren 60. De tijd dat Formule 1 minder veiligheidsmaatregelen kende dan nu. Zo stevende Wolfgang von Trips in 1961 op een kampioenschap af, maar botste met zijn Ferrari tegen een andere auto en crashte in de tribune. Hij en 15 toeschouwers overleden. Uiteindelijk werd Phil Hill kampioen door de laatste 2 races te winnen.
Hoewel snelheid en raceauto’s nog steeds gevaarlijk kunnen zijn, is Formule 1 een stuk veiliger geworden. Maar de meest veilige vorm is natuurlijk gewoon HEAT: Pedal to the Metal spelen. Vanuit je luie stoel, aan tafel met een hapje en een drankje.

En oké, dat klinkt misschien saai. Echter, HEAT heeft mij aangenaam verrast.
Ik ben geen die hard Formule 1 fan, dus kan moeilijk aangeven of het thematisch echt goed in elkaar steekt. Wat ik wel weet is dat ik het écht een spannend race-spel vind waarbij je je voertuig soms tot het maximale moet dwingen met alle mogelijke gevolgen van dien. En dat zal tijdens een echte race net zo spannend zijn.
Vooral op detailniveau voelen veel elementen kloppend.
Neem de stress die coureurs soms kunnen ervaren waardoor ze onvoorspelbaar kunnen handelen. Of de weersomstandigheden die van invloed zijn op het wegdek. Of een upgradekaart met vierwielaandrijving waarbij je ineens heel snel kan, maar de auto wat onvoorspelbaar wordt. Dat soort dingen voelen logisch aan en dat vind ik goed gekozen.
Het artwork is van Vincent Dutrait. Hem ken je misschien wel van De Zoektocht naar El Dorado (die 999 Games heeft uitgegeven), Jaipur en Robinson Crusoe. Het is een kleurrijke, doch herkenbare strip-achtige stijl. Het jaren 60 gevoel wordt goed overgebracht. Een leuk detail van zijn werk zie je terug op de kaarten. Zo staan de raceauto’s op kaarten met een lage snelheid wat verder weg en met een hoge snelheid dichterbij.

De iconografie vind ik wat tegenvallen. Dat komt vooral omdat het niet allemaal vanzelfsprekend is denk ik. Op je spelersbord staat bijvoorbeeld wel een mooi overzicht van ieders beurt. De iconen die daarbij worden gebruikt hielpen mij echter niet echt. Nouja, de slipstream misschien wel. Het was meer dat ik gewoon herhaaldelijk die stappen elke beurt doorliep wat maakte dat het vanzelfsprekend werd.
De doos is een stuk hoger dan de meeste vierkante dozen. En dat is niet voor niets, want je krijgt veel speelmateriaal bij het spel. Gave miniaturen van auto’s, versnellingspoken, meerdere modules en maar liefst 4 racebanen. En de kwaliteit van het speelmateriaal is goed. Over de inhoud heb ik dus niks te klagen.
Ik twijfel alleen of Days of Wonder zichzelf hier in de vinger snijdt. Door de doos zo goed te vullen wordt de prijs natuurlijk opgekrikt. En ook al vind ik €59,95 heel goed te verantwoorden voor wat je krijgt, ik kan me voorstellen dat de prijs veel mensen afschrikt.
Spelregels & Toegankelijkheid
Ik vind de HEAT spelregels niet zo goed uitgevoerd. Ik weet niet wat het precies was, maar ik kon tijdens het lezen van de regels moeilijk een beeld vormen van het spel. Ondanks dat de regels eigenlijk supereenvoudig zijn. Toen ik enkele rondes had gespeeld had ik ‘m helemaal door en dacht ik: “Huh, waarom was dit niet gewoon duidelijk tijdens het lezen van de spelregels?”

Mijn grootste feedback op de spelregels zou zijn om sommige dingen iets specifieker te maken.
Bij 5. Reactie had ik bijvoorbeeld in plaats van ‘verschillende manieren’ graag expliciet gelezen waar je de symbolen kan terugvinden. Je spelersbord, je kaarten, het circuit, enzovoorts.
Bij de uitleg over upgradekaarten vind ik RPM ook onduidelijk. Volgens mij mag je hier, mits deze kaart in je speelgebied ligt, tijdens fase 6 altijd twee extra stapjes zetten met een sliptstream. Echter, de zin ‘Ze bieden over het hele parcours slipstream…‘ maakt het voor mij onduidelijk. Slipstream heb je toch gewoon als je achter (of naast) een speler eindigt?
Dus, de HEAT spelregels laten te wensen over. Maar dat neemt niet weg dat ALS je het eenmaal doorhebt, het helemaal niet moeilijk is.
En als je er met de spelregels niet helemaal uitkomt, heb je nog altijd de uitleg in mijn blog (die hopelijk beter is) en behulpzame video’s, zoals deze van Spelle Jelle:
Dus, HEAT is niet per se moeilijk. Je kunt de complexiteit (en dus niet de gameplay) vergelijken met spellen als:
- Calico
- PARKS
- Vrijdag
- Cubitos
- Elfenland
- Flamecraft
- Flash Point
- Living Forest
Zijn bovenstaande spellen qua niveau goed te doen voor jou en je medespelers? Dan zit HEAT: Pedal to the Metal ook wel goed.
Voor mijn gevoel is HEAT gewoon toegankelijk voor een breed publiek bordspelers, al kan het voor beginners wat ‘imposant’ overkomen.
Het helpt als je Formule 1 leuk vindt. Ik zelf heb daar niet zoveel mee, maar ik vind HEAT wel leuk om te doen. Er zijn dus ongetwijfeld uitzonderingen op de regel, zoals ik.
Verwacht trouwens geen deckbuilder. Je bouwt tijdens een race niks op. Je begint met een aantal kaarten en daar moet je de hele race mee doen. De kunst is vooral om de juiste kaarten op de juiste momenten te spelen. Hoewel de term engine builder dus goed had gepast, is HEAT dat niet.
Je moet ook van een racespel houden. Je verzamelt geen grondstoffen, handelt niet met elkaar en scoort geen punten (behalve in de kampioenschap dan). Je racet en probeert als eerste (en als verste) over de finishlijn heen te komen. That’s it.

En hoezeer je ook relatief veel controle over je deck hebt, er blijven momenten waarop je afhankelijk bent van je draw. Ofwel, de kaarten die je trekt. Het gaat voorkomen dat je door een mindere (of zelfs slechte) draw verliest. Houd je daar niet van? Dan zou ik HEAT: Pedal to the Metal niet direct aan jou adviseren.
Strategie of Geluk?
In mijn optiek is HEAT een tactisch spel waarbij je zo nu en dan geluk moet hebben.
De geluksfactor zit vooral in het trekken van de kaarten. Kom je uit de bocht en wil je kaarten met een snelheid van 3, 4 of 5, maar trek je vooral kaarten met een 0, 1 of 2? Dan heb je pech. Of nader je een bocht en trek je lage kaarten terwijl je in een hoge versnelling zit? Dan heb je juist geluk. En heb je 3 heat kaarten in je trekstapel en trek je ze alle 3 tegelijk in een hoge versnelling? Dan heb je weer pech.
Je moet ook een beetje geluk hebben met wat andere spelers kunnen doen (ze moeten immers de juiste kaarten hebben). Eindigt jouw verplaatsing vaak achter of naast een andere speler? Dan heb je geluk omdat je veel slipstreams kunt doen. Maar eindig je er nooit? Dan heb je weer pech. Datzelfde geldt met de volgorde waarin legendarische coureurs worden opengedraaid.
Oja, nog iets waar je geluk mee moet hebben: stress kaarten (en boosts). Hiermee moet je de bovenste kaart van de trekstapel pakken, net zolang totdat je een snelheidskaart hebt. Soms pak je een goede, soms een slechte. Soms kun je met stress kaarten ongewenste heat kaarten linea recta naar je aflegstapel verplaatsen in plaats van je hand. En soms ook niet.
En toch… Toch vind ik HEAT een tactisch bordspel. En dat heeft allemaal te maken met de timing van het spelen en afleggen van je kaarten. Er zijn genoeg slimme keuzes te maken. Helemaal als je kaarten in je aflegstapel onthoud (je mag deze namelijk niet bekijken).

Je kunt altijd uitrekenen hoeveel kaarten je maximaal moet spelen – en dus in welke versnelling je moet gaan staan – om een bepaalde afstand af te leggen. Hierdoor heb je best veel grip op het spel (en hoe hard je over het wegdek scheert).
Je kunt daarnaast ook goed anticiperen op volgende beurten. Komt er een bocht aan? Dan wil je meestal lage kaarten hebben en terugschakelen. Komt er een lang stuk aan? Dan wil je meestal hoge kaarten hebben en omhoog schakelen.
Meestal is het ’t veiligste om stress kaarten te spelen op lange stukken. Al is het risico dan natuurlijk wel dat je lage kaarten trekt. Maar trek je juist hoge kaarten? Dan vlieg je in ieder geval niet zo snel uit de bocht. Heb je nog een paar lage kaarten in je trekstapel (omdat je alles in je aflegstapel hebt onthouden)? Dan kun je stress kaarten ook prima in bochten gebruiken.
En laten we wel zijn: je moet heat kaarten gebruiken. Wees vooral niet bang om iets harder door de bocht te gaan of een boost te gebruiken. Het enige wat je wil voorkomen is dat je geen heat kaarten meer in je motor hebt. Dan kun je geen heat kaarten meer betalen als je te hard door de bocht gaat en dat beperkt je wel heel erg.

Tot slot wil ik het afleggen van kaarten benoemen. Ja, je bent afhankelijk van de kaarten die je trekt. Het feit dat je elke ronde bepaalde kaarten mag afleggen (hoog of laag) maakt echter dat je je kansen op nieuwe, goede kaarten wel kunt maximaliseren. En dat maakt het mijns inzien weer tactisch.
De geluksfactor is er, maar het is aan jou om te plannen, kansberekening toe te passen en de juiste balans te vinden tussen een veilig of agressieve speelstijl.
Toegegeven, het gaat ongetwijfeld voorkomen (dat gebeurde bij mij ook een paar keer) dat de winnaar wordt bepaald door de laatste draw. Daarmee bedoel ik dat de ene speler net wat betere kaarten trok dan de ander. Sommigen zullen dit verschrikkelijk vinden. Anderen zullen dit het gevolg vinden van een slechte planning.
Spelmechanisme
Ik zie een aantal opvallende mechanismen terug in HEAT: Pedal to the Metal.
De eerste is Race. In de brede zin van het woord betekent dit mechanisme dat de speler die als eerste een bepaald doel behaald, het spel wint. In HEAT wil je – in de ronde dat een speler over de finish gaat – zover mogelijk over de finish komen. Niet de speler die als eerste over de finish racet wint, maar de speler die het verste komt. Voor de rest race je letterlijk over een baan.
Je ziet het mechanisme Race ook terug in de spellen Zoektocht naar El Dorado, Splendor, Flamme Rouge, Anno 1800, Karuba, Steampunk Rally en zelfs de klassieker Catan.
Het tweede mechanisme dat ik wil uitlichten is Hand Management. Bij dit mechanisme is het moment, de volgorde en/of de combinatie waarin je kaarten speelt belangrijk. Je kunt er acties mee uitvoeren, bonussen vrijspelen of punten scoren. Bij HEAT: Pedal to the Metal bepalen kaarten vooral hoeveel vakjes je mag verplaatsen. Juist doordat je niet te hard door de bocht mag en er zowel stress- als heatkaarten in je stapel zitten, wordt het momentum waarin je kaarten speelt belangrijk.

Hand Management ken je misschien wel uit spellen als Brass: Birmingham, Ark Nova, Terraforming Mars, Wingspan, Everdell, De Crew: Missie Diepzee en 7 Wonders.
Het derde element is Catch the Leader. Dit betekent simpelweg dat spelers die achteraan staan in bijvoorbeeld beurtvolgorde en score, een klein voordeel krijgen dat andere spelers niet krijgen. Zo blijf je vaak wat meer betrokken bij het spel en hoef je niet direct op te geven onder het mom van “Tja, ik kan toch niet meer winnen”. In HEAT mag de coureur die achteraan staat één stapje en één verkoeling extra doen.
Wellicht heb je dit mechanisme weleens ervaren in De Kwakzalvers van Kakelenburg, Cubitos, Hoogspanning, My City en Charterstone.
Er zijn 2 mechanismen die ik deels terug zie. Spelers voeren bepaalde acties tegelijk uit (Simultaneous Action Selection) maar zijn grotendeels gewoon na elkaar aan de beurt. Daarnaast kun je met de module ‘Garage’ 3 unieke kaarten aan je deck toevoegen (soort van Deckbuilding), maar tijdens de race bouw je niet meer verder aan je deck.
Verwacht dus niet alleen maar simultane beurten en een echte deckbuilder, want dat is het HEAT bordspel dus niet.
Interactie
De interactie in HEAT: Pedal to the Metal is veelal passief.
Ik bedoel, je racet tegen elkaar dus er is sowieso interactie. Maar het is niet zoals in Super Mario Kart dat je een bananenschil voor de wielen van je tegenstanders kunt droppen of een doelzoekend schild op ze af kunt schieten. Nee, je kunt de ander gewoon geen pijn doen.
Wel beweeg je over dezelfde baan en daar haal je elkaar geregeld in. Het kan zelfs voorkomen dat een speler 1 of 2 vakjes minder ver naar voren kan, omdat die velden al bezet zijn door andere auto’s. Dat is pech, maar is meestal niet iets dat je tegenstanders expres hebben gedaan.

De meest voorkomende vorm van interactie zit ‘m in de slipstream. Eindig je jouw verplaatsing direct achter een andere auto of er pal naast? Dan mag je (mits er plek is) 2 vakjes vooruit. Je gebruikt de zuigkracht die door de speler voor je is ontstaan, passeert deze, maar dat kost hem of haar niets.
Door de slipstream vind ik het zelf ’t leukst om HEAT met 6 raceauto’s te spelen. Lekker een volle baan. En dankzij de ‘legendarische coureurs’ (automatische spelers) is dit altijd haalbaar. Ook als je niet voldoende echte spelers hebt. Overigens vind ik die modus erg geslaagd omdat het niet zo bewerkelijk aanvoelt. Ik speel denk ik niet snel meer met minder auto’s.
Herspeelbaarheid
HEAT: Pedal to the Metal biedt veel variatie.
Met 4 circuits die ieder een eigen vorm hebben, kun je jezelf al best goed vermaken met alleen het basisspel. En zelf zou ik ook zeker de kunstmatige ‘Legendarische Coureurs’ toevoegen. Des te voller de baan, des te leuker ;).
Wil je het ietwat asymmetrischer maken? Dan voeg je 3 van de (maar liefst!) 96 upgradekaarten toe aan je deck. Hier kun je ook onwijs veel mee variëren.

Zoek je juist wat meer uitdaging op de baan? No problem! Dan voeg je het weer en wegomstandigheden toe. Deze externe invloeden maken dat je met meer elementen rekening moet houden.
En wil je de luck of the draw minimaliseren? Speel dan meerdere potjes in één van de kampioenschappen. Eindig je een keer laatste? Dan kun je nog steeds kampioen worden als je in de volgende races wel beter presteert en de andere spelers slechter.
Dus afgaande op het speelmateriaal kan ik niet anders dan concluderen dat HEAT de middelen heeft om veel variatie en dus een hoge herspeelbaarheid te bieden. Maar als je liever iets meer op een speelbord doet dan enkel kaarten spelen, dan bestaat wel degelijk de kans dat je – ondanks de diversiteit – toch snel bent uitgekeken op HEAT: Pedal to the Metal.

Mijn HEAT bordspel review in het kort?
Ik vind HEAT: Pedal to the Metal een verrassend leuk race spel over Formule 1 in de jaren 60′. Vincent Dutrait slaagt er met zijn warme illustraties goed in om het sixties gevoel over te brengen. De spelregels hadden van mij duidelijker (lees: specifieker) gemogen, maar ondanks dat is het spel relatief eenvoudig. Hoewel je wat geluk moet hebben met de ‘draws’, was ik verbaasd over hoeveel grip je tijdens het spel op je deck kunt houden én tactisch kunt spelen. Ik vind HEAT het leukst met 6 raceauto’s op de baan omdat zo de kans op onverwachte slipstreams wordt vergroot. En dankzij de (totaal niet bewerkelijke) kunstmatige coureurs hoef je niet eens 6 spelers te hebben. Tot slot biedt HEAT veel variatie-mogelijkheden. Echter, als je meer wil doen dan enkel kaarten spelen en een figuurtje verplaatsen, bestaat de kans dat HEAT – ondanks de diversiteit – toch te eentonig voor je is.
HEAT Bordspel: Waar te koop?
Je kunt het bordspel HEAT online bestellen op bol.com, Spellenrijk.nl, Spellenwinkel.nl en Spelhuis.be.
Nu ben jij aan de beurt!
In dit blog gaf ik je mijn recensie van HEAT: Pedal to the Metal. Het spel werd bedacht door Asger Harding Granerud & Daniel Skjold Pedersen en internationaal uitgebracht door Days of Wonder. Asmodee verzorgt de distributie in Nederland.
Via onderstaande links vind je m’n andere blogs over dit spel.
Als je nog vragen hebt over dit bordspel, stel ze dan gerust in een reactie. Wil je graag je eigen review delen? Dan hoor ik je mening graag ook in een reactie, zodat andere lezers er nog wat aan hebben :)!
Dank je wel voor deze mooie, uitgebreide maar vooral heel duidelijke uitleg!
Beste Franky,
Bedankt voor je lieve woorden bij m’n HEAT: Pedal to the Metal review.
Graag gedaan!
Groet en veel speelplezier,
Hans van Spellenwijs.nl